«Εγώ κοίταζα μόνο.Κι από τότε έμεινα για πάντα να κοιτάζω» Ένα πρόσωπο επί σκηνής. Σα να αφέθηκε τυχαία εκεί. Σα να πρόκειται να φύγει. Ένας άνθρωπος που «είδε» την τραγωδία να συμβαίνει. Ο Αγγελιαφόρος του μύθου, έρχεται τώρα να αφηγηθεί αυτήν την τραγωδία μπροστά στα μάτια άλλων ανθρώπων, κι αυτό που τον ωθεί να ξεκινήσει την αφήγησή του, είναι τα βλέμματα των άλλων. Στηρίζεται στη μνήμη του και ακολουθεί τη γνώμη του. Μπαίνει μέσα στα συμβάντα και τα πρόσωπα. Γίνεται, ο ίδιος, τα συμβάντα και τα πρόσωπα. Προσπαθεί, τότε, να τα εξηγήσει: τον Έρωτα και την βάρβαρη καταγωγή του, τη θέση μιας…

Πόσο διαχρονική παραμένει η σοφόκλεια τραγωδία τον 21ο αιώνα, με την παρέμβαση του σημερινού ανθρώπου στη φύση και την τιμωρία της αλαζονικής του στάσης από την ίδια τη φύση μέσω της πανδημίας του COVID-19; Ο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου στο Από Μηχανής Θέατρο από τις 21 Φεβρουαρίου.

Μετά από τον «Ραφτάκο των Λέξεων», η θεατρική ομάδα Μικρός Νότος επιστρέφει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την παράσταση «Αισωπομαχίες!» από τις 5 Φεβρουαρίου. 5 γνωστοί μύθοι του Αισώπου ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μικρών και μεγάλων, με αγνά χειροποίητα υλικά, διαδραστικά παιχνίδια, ζωντανή μουσική και τραγούδια, με χιούμορ και απρόβλεπτες μεταμορφώσεις. Μάχες, έριδες, συγκρούσεις, ανταγωνισμοί και αψιμαχίες συνθέτουν ένα σκηνικό εκρηκτικό σε μία παράσταση όπου τα παιδιά αναλαμβάνουν σημαντικό και ενεργό ρόλο στην εξέλιξη των ιστοριών. Μια σύγχρονη ματιά στους μύθους του Αισώπου…

Λέξεις και αλγόριθμοι, άνθρωποι και τεχνολογία, συνθέτουν μία παράσταση που κινείται μεταξύ πολυμεσικής αφήγησης, θεάτρου και οπτικοακουστικής εγκατάστασης. Mπορεί λοιπόν ο λόγος του Ευριππίδη να συνυπάρξει αρμονικά με τη σύγχρονη τεχνολογία επί σκηνής; H απάντηση είναι πως ναι: ο συνδυασμός αυτών των φαινομενικά αντιθετικών στοιχείων, δίνει μια νέα δυναμική στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Μπορούμε να πεθάνουμε για τον άλλον; Ποιο το νόημα της θυσίας της Άλκηστης, στο ομώνυμο έργο του Ευριπίδη; Και πώς ερμηνεύεται η μυστηριώδης σιωπή της, όταν επιστρέφει από τους νεκρούς; Το φαινομενικά ευτυχές τέλος είναι ειρωνικό και διφορούμενο, το θαύμα έγινε και δεν έγινε. Η Άλκηστη έχει και δεν έχει ξανάρθει, η ωραία άγνωστη είναι και δεν είναι η Άλκηστη...

Πώς μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση; Πώς μπορεί να σπάσει ο κλοιός της άπνοιας που έχει καθηλώσει τα πλοία των Ελλήνων στην Αυλίδα αναβάλλοντας την εκτόνωση του πολέμου; Πώς θα ξανακερδίσει η Ελλάδα το γόητρό της, αυτό που τραυμάτισαν οι «βάρβαροι» με την αρπαγή της ωραίας Ελένης; Ή αλλιώς, πώς μπορούν όλα να αποκτήσουν ξανά το χαμένο νόημά τους; H Ιφιγένεια θα δώσει τη λύση. Μια αθώα, νεαρή γυναίκα με τον ιδεαλισμό της αμόλυντο θα χύσει το αίμα της για να ξεπλύνει την αμφιβολία, τον δισταγμό, να δώσει τέλος στην ηθική και ιδεολογική παράλυση των ανδρών, που ούτε έναν πόλεμο, την κατεξοχήν…

Εν κατακλείδι, η συμβολική γυναίκα της τραγωδίας είναι η πιστότερη εικόνα της φύσης. Μεταφέρει την κυκλική της άνθηση και ωρίμανση, τις ιδιότητές της, την αναρχία και την απολυτότητά της. Αντικείμενο επιθυμίας της πολυτρόπου τραγικής ηρωίδας είναι o Άλλος: ο άνδρας, ο εραστής, ο γιος, η κόρη, αλλά και η πόλη, η ιδέα, ο θάνατος ούτως ή άλλως – κάθε τι με το οποίο μπορεί να γίνει ένα και να συνεχιστεί η παραδοξότητα της ένωσης. Εγγενής και πρωταρχική επιθυμία της γυναίκας είναι να διασώζεται η βαθύτερη ενότητα του ιδιωτικού και ευρύτερου σύμπαντος. Κάθε επιθυμία της είναι εξέλιξη αυτής της…

Η σύγκρουση του γραπτού και άγραφου νόμου είναι το όχημα που έχει επινοήσει εδώ ο Σοφοκλής για να μιλήσει πολιτικά μέσα από τους ήρωές του, να δώσει τις πολιτικές του σκέψεις θεωρημένες από την υψηλή σκοπιά του ηθικά σωστού. Το αντιπαραδοσιακό αεράκι που φυσά στην Αθήνα των σοφιστών το 442 π.Χ και οι κοινωνικές ανατροπές που επιφέρει βρίσκουν τουλάχιστον συγκρατημένο και σε θέματα ηθικών αξιών εξολοκλήρου αντίθετο τον Σοφοκλή. Οι πολιτικές του θέσεις ενδεδυμένες επιδέξια με τη δύναμη της προσωδίας μεταδίδονται ήπια στο πλαίσιο μιας γιορτής σαν αυτή που αποτελούσαν τα Μεγάλα Διονύσια.…