Στο βιβλίο παρουσιάζεται ο θολωτός τάφος στον Κάμπο Αβίας, που βρίσκεται στην περιοχή της σημερινής δημοτικής Κοινότητας Κάμπου του Δήμου Δυτικής Μάνης, και τα ευρήματά του. Ο τάφος ερευνήθηκε το 1891 από τον Χρήστο Τσούντα, σε ολιγοήμερη ανασκαφή, και αποτελεί ένα από τα ελάχιστα γνωστά κατάλοιπα της Μυκηναϊκής εποχής στην περιοχή. Επίσης, γίνεται λόγος για το ιερό των ιστορικών χρόνων αφιερωμένο στον Μαχάονα, υιό του Ασκληπιού, η ύπαρξη του οποίου τεκμηριώθηκε κατά τις νεότερες έρευνες στο μνημείο (2014-2015), και στο οποίο είχε ενσωματωθεί, όπως προκύπτει από τα ευρήματα, ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος.

Μια εξαιρετική εισαγωγή στην πόλιν, ή την αρχαία ελληνική πόλη-κράτος, η οποία εκθέτει και σχολιάζει τα πλέον πρόσφατα πορίσματα της έρευνας.Στο βιβλίο αναλύεται η αρχαία ελληνική πόλις ως ένας από τους πολιτισμούς πόλεως κράτους και συγκρίνεται με άλλες πόλεις-κράτη στην παγκόσμια ιστορία.Ο συγγραφέας δεν εστιάζεται αποκλειστικά στην Αθήνα και στη Σπάρτη, αλλά εξετάζει συνολικότερα τις 1.000 περίπου πόλεις που έχουν μέχρι τώρα ταυτοποιηθεί.

Η έκδοση αυτή της Σύγχρονης Εποχής και του Συλλόγου «Εμείς που σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό» παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό νέο ιστοριογραφικό υλικό για την εμφάνιση, ανάπτυξη και κρίση της πόλης-κράτους, αποτελώντας ταυτόχρονα μια κριτική της αστικής ιστοριογραφίας από τη μεριά των Σοβιετικών ιστορικών. Οι μελέτες της συλλογής στηρίζονται και αναπτύσσουν τη σοβιετική μαρξιστική μεθοδολογία έρευνας της δουλοκτητικής κοινωνίας και οικονομίας. Επιπλέον, αποτελεί μια σημαντική πηγή γνώσης για το ευρύ κοινό και ταυτόχρονα ένα σημαντικό εργαλείο έρευνας για ιστορικούς, αρχαιολόγους, φιλολόγους, φοιτητές.

Περιφρονημένη για χρόνια από την ηγεμονική κουλτούρα, άγνωστη ακόμη και στον κοντινό περίγυρο, σήμερα η ελληνική γλώσσα της Καλαβρίας, γκρέκο/γκρεκάνικα, ανεξαρτήτως του εάν ομιλείται και σε τι βαθμό, με ανακτημένο το γλωσσικό κύρος και το κοινωνικό της γόητρο, έχει επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής της Καλαβρίας. Ακόμη και οι εξαίσιοι Πολεμιστές του Ριάτσε σε αυτήν τη γλώσσα μας προσκαλούσαν την προηγούμενη χρονιά (2022) να γιορτάσουμε την 50ή επέτειο από την ανακάλυψή τους. Από γλώσσα των “τελευταίων”, των paddèki και tamarri (άξεστοι, απολίτιστοι), όπως ο αστικός κόσμος του Ρηγίου της Καλαβρίας (Reggio di Calabria) χαρακτήριζε τους ορεσίβιους πληθυσμούς από τα ελληνόφωνα χωριά του Ασπρομόντε κάθε φορά που κατέβαιναν στην πόλη, τώρα έχει αναχθεί σε σύμβολο μιας ευγενούς παράδοσης κι ενός ένδοξου παρελθόντος με αναγωγές στη Μεγάλη Ελλάδα και στο Βυζάντιο. Ένα σύμβολο, το οποίο όλοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν. Περιφέρειες, Δήμοι, πόλεις, χωριά, Σύλλογοι, επιζητούν τον προσδιορισμό γκρεκάνικο/α. Οι χθεσινοί paddèki τώρα είναι “τα εγγόνια του Ομήρου” και η γλώσσα τους σύμβολο υπερηφάνειας για όλη την Επαρχία του Ρηγίου -αν όχι για όλη την Καλαβρία. Η χρήση του παρελθόντος και πώς αυτό επιστρατεύεται για να καλύπτει ανάγκες του παρόντος δεν είναι πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία. Το ερώτημα είναι πώς φθάσαμε ως εδώ, στη σημερινή “αναγέννηση” του γκρέκο και στα ποικίλα τεκταινόμενα γύρω από αυτό; Απάντηση σε αυτό -και σε άλλα…

"Η ίδια η θεματολογία του αριστοφανικού έργου -ο πόλεμος, η δημαγωγία, η πολεμοκαπηλία, ο φανφαρονισμός- και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει το καθιστούν διαχρονικά επίκαιρο... Ο στόχος μιας κωμωδίας δεν είναι να δίνει μόνο ερεθίσματα για σκέψη, αλλά και γέλιο. Και χάρη στο λιμπρέτο του Παπαμάρκου και το στενό του δέσιμο με τη μουσική του Κυπουργού (και αντίστροφα), το γέλιο έρχεται αβίαστα στον σημερινό Έλληνα αναγνώστη, ακροατή και θεατή χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις".

«Τι συμβαίνει στο εμπόριο αρχαιοτήτων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο; Πώς σχηματίζονται οι μεγάλες σύγχρονες ιδιωτικές συλλογές και που βρίσκουν τα μεγάλα μουσεία της Δύσης καινούργια ευρήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης; Το διεθνές εμπόριο διαθέτει ένα πολύπλοκο αλλά ορατό σύστημα λειτουργίας για το “ξέπλυμα” και τη νομιμοποίηση των λαθρανασκαφών στις χώρες που είναι πλούσιες σε αρχαιότητες. Ο αρχαιολόγος Νηλ Μπρόντι, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Παράνομων Αρχαιοτήτων του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, υποστηρίζει: “Ανακαλύπτεις διαρκώς να επαναλαμβάνονται τα ίδια ονόματα σε διάφορους συνδυασμούς. Είναι λοιπόν σωστό να αντιμετωπίζει κανείς το χώρο αυτό ως κύκλωμα”. “Το Κύκλωμα” ήταν και το θέμα του ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Αποστολίδη που προβλήθηκε δύο φορές από την ελληνική κρατική τηλεόραση το 2006 και συζητήθηκε διεθνώς. Ο Ανδρέας Αποστολίδης, με τη διπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ έρευνας και του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, γράφει μια μελέτη για το εμπόριο αρχαιοτήτων, συνδυάζει αποκαλυπτικές προσωπικές αφηγήσεις και ιστορίες, άγνωστα ντοκουμέντα και αρχεία και αναλύει συγκεκριμένες συγκλονιστικές υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας σε ένα θέμα που για πρώτη φορά στην Ελλάδα τοποθετείται στο διεθνές του πλαίσιο με βάση τις σύγχρονες νομικές και ηθικές αντιλήψεις για τη σημασία και την αξία της επιστημονικής αρχαιολογικής έρευνας».

«Για τους Έλληνες, το κρίσιμο στοιχείο της ελευθερίας του λόγου ήταν το να μπορείς να πεις πράγματα σε ανθρώπους που δεν θα χαρούν να τα ακούσουν. Αυτή μου φαίνεται ότι είναι μια ιδέα που αξίζει να θυμόμαστε, επειδή είναι απελευθερωτική για όσους είναι πρόθυμοι να καταπιαστούν με την απαιτητική δουλειά της έρευνας των πηγών -μια προσπάθεια που θα τους δώσει το κύρος να εκφράζουν κρίσεις που αξίζει να ακουστούν, διότι τότε τα συμπεράσματά τους θα προκύπτουν από τεκμηριωμένο και ταπεινόφρονα στοχασμό με βάση τις μαρτυρίες. Κάνοντας αυτή τη δουλειά επίσης κερδίζουν το δικαίωμα να διαφωνούν ευθέως με τα συμπεράσματα των άλλων που θα τους φαίνονται εσφαλμένα. Πολλά συναρπαστικά και μακροχρόνια ζητήματα και ερωτήματα για τα κατορθώματα και τις αποτυχίες των αρχαίων Ελλήνων μένει να τεθούν και να απαντηθούν. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να ενθαρρύνει και όχι να αποθαρρύνει τους αναγνώστες, να αρχίσουν από μόνοι τους να εμβαθύνουν, για να φτάσουν να εκφράζουν τα δικά τους πειστικά και σημαντικά συμπεράσματα για μια ιστορία της οποίας ο αντίκτυπος, με τόσους πολλούς τρόπους, παραμένει ζωντανός.»

Το νέο μυθιστόρημα του Ανδρέα Μήλιου «Διπρόσωπη Κίρκη» (εκδ. Αρμός) κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από το πρώτο του, τη «Νοσηλεύτρια». Από τον ευφάνταστο τίτλο, με στοιχεία μυθολογίας και ψυχολογικού ρεαλισμού, την πολυεπίπεδη πλοκή, τους πολύπλοκους χαρακτήρες και τις απρόσμενες ανατροπές μέχρι τους διαλόγους που συμπυκνώνουν νοήματα ζωής είναι όλα διαφορετικά και περισσότερο πολύπλοκα και ο αφηγηματικός ρυθμός περισσότερο αγωνιώδης. Μόνο στην πυκνή, ρέουσα λογοτεχνική γλώσσα που αποτυπώνει με φωτογραφική ακρίβεια και ευκρίνεια τις σκηνές, και στην καταδυτική δυνατότητα στον ψυχικό κόσμο των χαρακτήρων αναγνωρίζει κανείς τον ίδιο συγγραφέα.

Το βιβλίο «Εικονιστικά ψηφιδωτά δάπεδα. Ελλαδικός χώρος 5ος αι. π.Χ.- 7ος αι. μ.Χ.» απευθύνεται σε αρχαιολόγους, ιστορικούς της τέχνης, φοιτητές αρχαιολογίας και γενικότερα σε ένα ευρύτερο φιλότεχνο κοινό που θα επιθυμούσε να έχει πρόσβαση σε ένα πανόραμα της τέχνης του ψηφιδωτού με εικονιστικές παραστάσεις στον ελλαδικό χώρο από την εποχή της εμφάνισής της έως την εποχή της οριστικής της παρακμής. Το βιβλίο αυτό λειτουργεί επίσης ως συμπληρωματικό της μονογραφίας «Ψηφιδωτά δάπεδα. Προσέγγιση στην τέχνη του αρχαίου ψηφιδωτού. Έξι + ένα κείμενα» που εκδόθηκε από το University Studio Press και που στόχευε σε μια γενικότερη θεώρηση ζητημάτων που αφορούν το ψηφιδωτό με τη βοήθεια παραδειγμάτων επιλεγμένων από διάφορες περιοχές της Μεσογείου.

Περί τα 200 κείμενα, υπογεγραμμένα από 150 συγγραφείς, συστήνουν το διαχρονικό βλέμμα των Άλλων πάνω στην Ελευσίνα, και παρουσιάζονται σε χρονολογική σειρά σύμφωνα με το έτος της συγγραφής τους είτε σε πλήρη είτε σε αποσπασματική μορφή. Μια ανθολογία, αφιερωματική και συλλεκτική, ως χειρονομία αγάπης προς την πόλη της Ελευσίνας, ως συσπείρωση της καταγεγραμμένης ανθρώπινης διανόησης ανά τους αιώνες. Μια απόπειρα να αποδοθεί στην ίδια το ασύλληπτο, πάμφωτο κομμάτι μυθολογίας που της ανήκει.

Η Πηνελόπη έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις στην τρισχιλιετή ζωή της, από τότε που την έπλασε ο Όμηρος. Οι αιώνες την ανεβοκατέβασαν αλύπητα στο χρηματιστήριο των αξιών τους. Άλλοτε πρότυπο της αρετής, άλλοτε μια πολύ βαρετή συμβία, «μαντρόσκυλο» της αρετής, κάποτε επικίνδυνη και λάγνα, άλλοτε γριά και αμίλητη, ή νέα και δυναμική, η Πηνελόπη, η μέση γυναίκα, φανερώνει με τις περιπέτειές της τη θέση του γυναικείου φύλου στην κοινωνία και τις αντιλήψεις γύρω από τον γάμο και τον έρωτα. Κάποτε σβήνει ολότελα από τις σελίδες της λογοτεχνίας, άλλοτε κάνει μια δειλή, μίζερη εμφάνιση. Ο 20ός αιώνας όμως είναι ο αιώνας της: πολλές σελίδες αφιερώθηκαν στα «σκάνδαλά» της στον μεσοπόλεμο, πολλές και οι απόπειρες να της δοθεί μια καλύτερη τύχη στη ζωή, τόσο από γυναίκες όσο και από άνδρες.

Η συγγραφή ενός εγχειριδίου Ανασκαφικής παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία λόγω της πολυπλοκότητας της ανασκαφικής διαδικασίας και γενικότερα της έρευνας πεδίου. Η σύνθεση ενός τέτοιου εγχειριδίου για τις ανασκαφικές και άλλες έρευνες πεδίου στην Ελληνική επικράτεια δυσχεραίνεται, μάλιστα, από την έλλειψη επίσημων σχετικών πρωτοκόλλων. Η δραστηριοποίηση πολλών φορέων (Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, Πανεπιστημιακών Τμημάτων, Ξένων Αρχαιολογικών Σχολών και άλλων επίσημων Ιδρυμάτων), με διαφορετικό υπόβαθρο, έχει δημιουργήσει μία ιδιαίτερη μεθοδολογική «πολυφωνία». Στο παρόν έργο επιχειρείται, με εύληπτο τρόπο, η αποσαφήνιση βασικών εννοιών, ορισμών και γενικών αρχών που διέπουν μία χερσαία αρχαιολογική έρευνα. Παρουσιάζονται οι επιλογές που διαθέτουμε σήμερα, όσον αφορά στη σχεδίαση της στρατηγικής μίας έρευνας, και παρέχονται γενικές οδηγίες για τον τρόπο αντιμετώπισης και καταγραφής των ευρημάτων της ανασκαφής, με ιδιαίτερη έμφαση στην αναγνώριση και περιγραφή της κεραμικής και στη χρήση της βασικής σύγχρονης ορολογίας.

«Θεμιστόκλειο» χιούμορ: Ο Θεμιστοκλής, για τον μικρό του γιο, στον οποίο είχε μεγάλη αδυναμία η γυναίκα του, έλεγε: «Ο γιος μου έχει τη μεγαλύτερη δύναμη μεταξύ όλων των Ελλήνων, γιατί τους Έλληνες κυβερνούν οι Αθηναίοι, τους Αθηναίους εγώ, εμένα η γυναίκα μου και αυτήν ο γιος της»! Όταν μιλάει το κρασί...: Ο Φίλιππος Β΄ φαίνεται ότι δεν ήταν ικανοποιημένος από τη συμβίωσή του με την Ολυμπιάδα, τη μητέρα του Αλέξανδρου, και παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα. Στο συμπόσιο που ακολούθησε, ο θείος της νύφης Άτταλος, ενώ ήταν μεθυσμένος, ευχήθηκε στον Φίλιππο να αποκτήσει από τον γάμο του με την Κλεοπάτρα έναν νόμιμο διάδοχο. Τότε ο Αλέξανδρος, που ήταν παρών, του πέταξε έξω φρενών ένα ποτήρι, λέγοντάς του: «Κι εγώ, ανόητε, σου φαίνομαι ότι είμαι νόθος;». Ο Φίλιππος, τότε, σηκώθηκε και τραβώντας το ξίφος του επιχείρησε να επιτεθεί στον Αλέξανδρο. Μεθυσμένος, όμως, καθώς ήταν, παραπάτησε και έπεσε κάτω. Κι ο Αλέξανδρος, περιφρονητικά, είπε: «Θαυμάστε έναν βασιλιά που ετοιμάζεται να περάσει από την Ευρώπη στην Ασία, αλλά δεν μπορεί να διαβεί από ανάκλιντρο σε ανάκλιντρο»!

Σύμφωνα με την αντίληψη των Αρχαίων Ελλήνων, ο Έρως μετέχει της θείας ουσίας και μάλιστα δεν είναι μόνο θεός, είναι κοσμογονική δύναμη που διέπει ολόκληρο τον κόσμο, ορατό και αόρατο, φυσικό και υπερβατό. Χαρακτηριστικά είναι τα επίθετα πρωτοσπόρος (ο πρώτος σπορεύς, ο πρώτος δημιουργός) και βιοσσόος (αυτός που σώζει την ζωή) που του αποδίδονται. Ο Ησίοδος μαζί με το Χάος, την Γη και τα Τάρταρα θεωρεί τον Έρωτα ως μία από τις πρώτες κοσμογονικές δυνάμεις. Πέραν αυτού όμως η ερωτική επιθυμία, το ερωτικό βίωμα, σε όλες τις εποχές εξακολουθεί πάντοτε να συγκλονίζει την ψυχή του ανθρώπου με χαρές, λύπες, ελπίδες, φόβους, αγωνίες.

«Σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται ο Νίτσε, ο Όμηρος δεν είναι ο καλλιτέχνης της αποθέωσης. Αυτό που υμνεί, αυτό που καθαγιάζει, δεν είναι ο θρίαμβος της νικηφόρας δύναμης, αλλά η ανθρώπινη ενεργητικότητα μέσα στη δυστυχία, η ομορφιά του νεκρού πολεμιστή, η δόξα του θυσιασμένου ήρωα, το άσμα του ποιητή στο μέλλον -καθετί που νικιέται από τη μοίρα αλλά συνεχίζει να την αφηφά και να την υπερβαίνει. [...] Ο Όμηρος φανερώνει τη βαθύτερη φύση των όντων όχι στις πράξεις τους, αλλά στον τρόπο τους να αγαπούν, στην επιλογή της αγάπης»

Η πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη, την οποία συνοδεύει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, και αναφέρεται στα σκηνικά της ελληνιστικής εποχής. Τα σκηνικά εκείνης της εποχής, που δεν σώζονται σήμερα, λόγω των φθαρτών υλικών τους (ξύλο, ύφασμα), θεωρείται βέβαιο ότι χρησιμοποιήθηκαν, γεγονός που πιστοποιείται τόσο από τις γραπτές πηγές, όσο και από τις αρχαιολογικές μαρτυρίες.

Από την προϊστορία έως τους μεσογειακούς πολιτισμούς, ο συγγραφέας μάς καλεί να ανακαλύψουμε την έννοια του θείου στους κυνηγούς της Παλαιολιθικής περιόδου, στις εδραίες κοινότητες της Νεολιθικής περιόδου, στις αυτοκρατορίες της Ανατολής, στις ελληνικές πόλεις. Το βάρος πέφτει στην «ελληνική εξαίρεση», γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία έχει διπλή καταγωγή, ινδοευρωπαϊκή και αιγαιακή. Τίποτε δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στην εξέλιξη των υλικών βάσεων της κοινωνίας, των κοινωνικών σχέσεων και των μορφών εξουσίας. Η ιστορία τους εξηγεί τις ρήξεις και τις συνέχειες ανάμεσα στις θρησκείες των μεγάλων αυτοκρατοριών της Εποχής του Χαλκού και την αρχαία ελληνική θρησκεία, που ενσωματώνει άλλες δομές, χαρακτηριστικές της οργάνωσης κατά φυλές και μιας ιδιόμορφης γλώσσας.

Ο Κωνσταντίνος Παντ. Καλλιαντάς, μετά το βιβλίο του «Εἰς Ἐλευσῖνα», ένα ταξίδι στον χρόνο και την ιστορία της πόλης, μέσα από επιλεγμένα κείμενα 80 ξένων περιηγητών από το 1395 έως το 1982, δημιουργώντας ένα άτυπο ιστορικό ημερολόγιο της ιστορικής πόλης, έρχεται με το δεύτερο βιβλίο του. «Η Αρπαγή της Περσεφόνης. Ο Ελευσινικός Μύθος όπως δεν τον ξέρουμε» (εκδόσεις Χατζηλάκος), έρχεται να προσθέσει μια ακόμη μικρή ψηφίδα στο μωσαϊκό της ιστορίας της γενέτειρας του. 

Τι συνέβη στην Ακρόπολη και από μυκηναϊκό φρούριο μετατράπηκε τον 8ο αι. π.Χ. σε ιερό; Γιατί 30 χρόνια μετά τα περσικά, η αθηναϊκή πολιτεία επέλεξε να δημιουργήσει τα μεγάλα οικοδομήματα που στέκονται μεγαλόπρεπα έως τις μέρες μας; Ποιος ήταν ο στόχος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή; Γιατί ο μεγάλος στρατηγός διάλεξε τον Φειδία και άλλους σπουδαίους δημιουργούς να το φέρουν σε πέρας; Τι συμβολίζει ο γλυπτός διάκοσμος των μνημείων του Ιερού Βράχου; Λίγοι θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με όρεξη, σαφήνεια και χιούμορ στον καταιγισμό ερωτήσεων που κάνει ένας φιλομαθής μικρός επισκέπτης του βράχου και του Μουσείου της Ακρόπολης – ακόμα κι αν πρόκειται για τις απορίες ενός μικρού «χάρτινου» ήρωα. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Πάνος Βαλαβάνης, αρχαιολόγος, καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συγγραφέας επίσης βιβλίων που απευθύνονται σε παιδιά, όπως το Ιστορία της Ακρόπολης. Εκεί όπου οι άνθρωποι συναντούσαν τους θεούς, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καπόν.

Αν οι γυναίκες που συνάντησε δεν τον είχαν βοηθήσει, ο Οδυσσέας ίσως να ταξίδευε ακόμα. Η Οδύσσεια δεν είναι μόνο η ιστορία της περιπλάνησης και του νόστου ενός άντρα. Είναι και η ιστορία της αγάπης πολλών γυναικών. Της Καλυψώς που ερωτεύεται τον Οδυσσέα, αλλά αναγκάζεται να τον αφήσει να φύγει. Της Ευρύκλειας, της παραμάνας που τον μεγάλωσε.Των Σειρήνων, που είναι αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν τη γοητεία τους για να τον κατασπαράξουν.Της ρομαντικής Ναυσικάς, που επιθυμεί να γίνει πατέρας των παιδιών της.Της δεσποτικής Κίρκης, που περιφρονεί τους άντρες μέχρι να συναντήσει τον Οδυσσέα, ο οποίος είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Της Πηνελόπης, που δεν περιμένει απλώς να γυρίσει ο άντρας της, αλλά αποδεικνύεται αντάξιά του στην πανουργία και στο πείσμα. Απέναντι στις φωνές τους λειτουργεί αντιστικτικά η φωνή της θεάς Αθηνάς. Για πρώτη φορά το ομηρικό έπος προσεγγίζεται μέσα από την οπτική των γυναικείων χαρακτήρων. Η συγγραφέας, πιστή στο πρωτότυπο, αναδεικνύει τις ηρωίδες και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν στην εξέλιξη του μύθου και στην επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη.

Όλα ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν έβλεπα τίποτα. Ξάφνου τα πάντα γίνονται τρομαχτικά απλά. Αυτά τα βιβλία που είχα χρόνια να τα ξεφυλλίσω, όχι απλώς πρέπει να τα ανοίξω, όχι απλώς πρέπει να τα ξαναδιαβάσω: πρέπει να τους επιτρέψω να με διδάξουν κάτι, να με διαπαιδαγωγήσουν, για τα καλά αυτή τη φορά. Αντί να υποκύψω στην απαισιοδοξία, θέλω να μάθω να ζω. Θα θεραπευτώ με τη φιλοσοφία, όπως οι αρχαίοι. Για να βρω ένα νόημα στη φράση που είναι χαραγμένη στον ναό του Απόλλωνα: γνῶθι σαὐτόν – τι να σημαίνει άραγε; Τι θα συνέβαινε αν στα καλά καθούμενα αποφασίζαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες; Και αν, για να το κάνουμε αυτό, διαλέγαμε ως δασκάλους μας τον Παρμενίδη, τον Επίκτητο και τον Πύρρωνα, τον Επίκουρο και τον Διογένη; Θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ότι στην ουσία οι σχολές της αρχαιότητας δεν έκλεισαν ποτέ εντελώς…

Μια επίσκεψη στο Μουσείο και στο βράχο της Ακρόπολης γίνεται αφορμή για ένα μαγικό ταξίδι στον αρχαίο κόσμο και στα μυστικά του. Ένας φιλομαθής μαθητής τρελαίνει με τις ερωτήσεις του έναν απόμαχο αρχαιολόγο και οι δύο μαζί προσπαθούν να ανακαλύψουν τα μυστικά που κρύβονται στα μνημεία.

Τελικά, τι ήταν αυτός ο «Μηχανισμός»; Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνει κάποιος όταν ακούει για τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων είναι… «Τελικά, τι ήταν αυτός ο Μηχανισμός;»… ακολουθούμενη φυσικά από ειδικότερες ερωτήσεις για το πώς λειτουργούσε, πού και από ποιον κατασκευάστηκε, πού βρέθηκε και άλλες παρόμοιες απορίες. Είναι αλήθεια ότι ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι κάτι πολύ γνωστό και ταυτόχρονα αρκετά άγνωστο στους περισσότερους. Ειδικά στην Ελλάδα, ακούμε για αυτόν από τα σχολικά βιβλία, τον βλέπουμε σε φωτογραφίες, πόστερ και φυλλάδια, στα λογότυπα διαφόρων φορέων, ακόμα και στις σελίδες του ελληνικού διαβατηρίου. Τον χρησιμοποιούμε ως ένα σύμβολο τόσο του ιστορικού μας παρελθόντος όσο και της καινοτομίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ωστόσο, υπάρχει στους πιο πολλούς μία θολή εικόνα για τα βασικά στοιχεία που τον συνοδεύουν ως αντικείμενο, η οποία εκφράζεται και μέσα από τις παραπάνω ερωτήσεις.

Κάθε εικόνα αποτελεί μία πράξη επικοινωνίας του δημιουργού της με τον εκάστοτε θεατή και μπορεί να «λέει όσα χίλιες λέξεις» ή να μένει εντελώς σιωπηλή, εάν ο θεατής δεν διαθέτει τα μέσα για να κατανοήσει και να ερμηνεύσει το εικαστικό λεξιλόγιο, ιδίως όταν είναι πυκνό και πολύπλοκο. Το βιβλίο του Mark Stansbury-O’Donnell, διεθνώς αναγνωρισμένου ειδικού στην αρχαία ελληνική τέχνη και εικονογραφία, οδηγεί τον αναγνώστη σε μία πορεία αποκωδικοποίησης των οπτικών αφηγήσεων μέσα από προσεκτικά επιλεγμένα παραδείγματα και με βάση μία μεθοδολογία που αξιοποιεί αφενός μεν τη μικρο- και μακρο-δομή των ίδιων των εικόνων, αφετέρου δε τις ευρύτερες κοινωνικοϊστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες αυτές οι εικόνες δημιουργήθηκαν και διαδόθηκαν.

Η Ιστορία, όπως έγραψε ο Marc Bloch, είναι μέχρις ενός σημείου τέχνη και κάθε ιστορικός αναπτύσσει τη δική του επιδεξιότητα, που δεν μπορεί εύκολα να ανιχνευθεί σε οποιαδήποτε ευρύτερη διανοητική παράδοση. Στο έργο αυτό ο Finley αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιδέξιος στην τέχνη αυτή, αναλύοντας θέματα όπως η Αθηναϊκή Αυτοκρατορία, η Σπαρτιατική κοινωνία, η ελευθερία του πολίτη ή αντίστοιχα οι δούλοι, το δουλεμπόριο και η δουλεία, οι τεχνικές καινοτομίες και η οικονομική πρόοδος στον αρχαίο κόσμο, ο κόσμος των Μυκηναϊκών ανακτόρων και η οικονομική ιστορία, η ιδιοκτησία στον Μυκηναϊκό και Ομηρικό κόσμο και, τέλος ο γάμος, η πώληση και το δώρο στον Ομηρικό κόσμο.

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν μοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσμα του Αινεία προορίζεται για τη στιγμή που βιώνουμε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούμε σε ένα μετά που μας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαμε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσμο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και μικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιμάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Είναι ο νικημένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιμα όπλα, τη δύναμη ν' αντιστέκεται και τη δύναμη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος.

Τι είναι η γλυπτική; Μια κατασκευή με καλλιτεχνικές προϋποθέσεις που προκύπτει από τη λάξευση, το πλάσιμο, τη χύτευση ή άλλη παρεμφερή επεξεργασία. Επίσης η μνημείωση ενός αντικειμένου στο χώρο. Τουτέστιν η πρόταξη ενός πράγματος με εμφανή όγκο και προφανείς τρεις διαστάσεις στον τρισδιάστατο χώρο. Ήδη εξ ορισμού το γλυπτό απαιτεί ένα μέγεθος· οι μικρές διαστάσεις είτε ως ανάγκη -μικρογλυπτική- είτε ως άποψη -μινιμαλισμός- δεν ανατρέπουν αυτή τη βασική προϋπόθεση του όγκου. Από τούδε και στο εξής ονομάζουμε αυτή την κατασκευή, η οποία διεκδικεί αισθητικό πρόσημο δηλαδή ορίζεται με όρους ομορφιάς, «γλυπτό», ενώ το περιβάλλον που την υπο-δέχεται το αποκαλούμε «δημόσιο χώρο του γλυπτού». Ένα γλυπτό, προτού αποκτήσει την οριστική του αισθητική μορφή, ήταν μια μορφή ύλης που κοιμόταν μέσα στην ύλη. Ήταν πέτρα από πέτρα, ξύλο από ξύλο, πηλός από πηλό και μέταλλο από μέταλλο. Έπειτα, αυτό το «υλικό» μορφοποιήθηκε σ' ένα εργαστήριο, απέκτησε υπόσταση σ' έναν «κλειστό» χώρο, σε ιδιωτικές συνθήκες, κι όταν ολοκληρώθηκε ο διάλογος με το υποκείμενο (τον δημιουργό του δηλαδή), το «έργο γλυπτικής» πήρε τον δρόμο για τον δημόσιο χώρο. Βγήκε στους δρόμους ή στις πλατείες του αστικού τοπίου, του συντεταγμένου ανθρώπινου περιβάλλοντος και διεκδικεί έκτοτε τον τελικό του διάλογο με τον διαρκή του αποδέκτη: τον δήμο, το κοινό, τον θεατή μέσα στην πορεία του χρόνου. ("Η γλυπτική και η θητεία του Μεμά Καλογηράτου", από τον πρόλογο της έκδοσης)

Για να καταπολεμήσουν τους πειρασμούς της σάρκας, οι πρώτοι χριστιανοί ασκητές αποσύρονταν σε ερημικές τοποθεσίες και παρέμεναν έγκλειστοι σε μικρά κελιά για πολλά χρόνια. Ωστόσο, παρά τους μεγάλους κινδύνους, ορισμένοι από τους εμπειρότερους και πλέον ενάρετους έκαναν κάποτε ένα παράτολμο εγχείρημα. Διακόπτοντας την ακραία τους απομόνωση, επισκέπτονταν πόρνες στα καταλύματά τους ή σε πανδοχεία για να τις συνετίσουν. Θεωρούσαν προφανώς ότι, εάν το έργο τους ήταν επιτυχές, δεν θα εξασφάλιζαν απλώς τη σωτηρία αμαρτωλών γυναικών, αλλά θα περιόριζαν και τους πειρασμούς που απειλούσαν τους αδύναμους συμπολίτες τους. Οι σχετικές περιγραφές προσφέρουν, μεταξύ άλλων, άγνωστες πληροφορίες για την προσωπική ζωή, τα κίνητρα και τις ψυχικές διαθέσεις γυναικών που οδηγούνταν στην πορνεία.

Ο τόμος Αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή κωμωδία – 43 μελέτες αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη εισαγωγή και ταυτόχρονα ένα έργο αναφοράς για τη μελέτη της αρχαίας κωμωδίας. Διεθνής ομάδα ειδικών άπτεται θεμάτων που αφορούν την παράδοση του κειμένου και την πρόσληψή του στην αρχαιότητα, ενώ παράλληλα ερευνά τις κύριες τάσεις και αλλαγές στην επιστημονική μελέτη της κωμωδίας από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα. Η έκδοση συμπεριλαμβάνει νέα στοιχεία και πληροφορίες που έχουν προκύψει είτε από την επανεξέταση σωζόμενων λογοτεχνικών κειμένων και υλικών αντικειμένων, είτε από νέες ανακαλύψεις στους τομείς της αρχαιολογίας, της επιγραφικής, της ιστορίας της τέχνης και των λογοτεχνικών σπουδών. Τις τελευταίες δεκαετίες οι λογοτεχνικές προσεγγίσεις στο αρχαίο δράμα έχουν πολλαπλασιαστεί και περιλαμβάνουν νεο-ιστορικιστικές, διακειμενικές, πολιτικές, παραστασιακές, μεταθεατρικές, κοινωνιογλωσσολογικές, έμφυλες και ειδολογικές θεωρήσεις. Από τη γέννηση της κωμωδίας στην Ελλάδα έως το τέλος της στη Ρώμη, από την ελληνιστική διάδοση των παραστάσεων μετά τον θάνατο του Μενάνδρου έως τη συμποτική, καλλιτεχνική, φιλολογική και λογοτεχνική πρόσληψη της κωμωδίας στην ύστερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κανένα θέμα δεν παραμελείται. Τα δοκίμια του εγχειριδίου προσφέρουν στους ελληνιστές μια εξαιρετική επισκόπηση της πρώιμης υποδοχής και δημιουργική επαναχρησιμοποίηση της ελληνικής νέας κωμωδίας, στους λατινιστές μια ευρεία προοπτική της εξέλιξης της ρωμαϊκής κωμωδίας και στους μελετητές και σπουδαστές των…

«Οι φοιτητές του τον κοιτούν έντρομοι στα μάτια. Ό,τι κι αν λένε του φαίνεται προβλέψιμο, κοινότοπο. Απορρίπτει όλες τις εργασίες τους με ειρωνικά σχόλια όπως: «Κανείς δεν βγήκε από το σπήλαιο του Πλάτωνα κρατώντας i Phone». Με κάθε αφορμή, επαναλαμβάνει τη γνωστή αποστροφή του Αϊνστάιν για τη βλακεία. Στην πόρτα του γραφείου του έχει κρεμάσει μια ταμπέλα που γράφει: «Το πανεπιστήμιο δεν προσφέρει παρά μόνο πτυχιούχο άγνοια». Είναι τελειομανής. Απεχθάνεται την επιτήδευση, τα λεκτικά πυροτεχνήματα. Αγαπημένος του φιλόσοφος είναι ο Νίτσε. Εξού και μισεί τα γήπεδα, τα αεροδρόμια, τα shopping malls. Πώς να λάμψει μια ιδιοφυία μέσα στο άξεστο πλήθος. Σε ένα συνέδριο, κάποιος αναιδής καθηγητής Κοινωνιολογίας είχε το θράσος να του ζητήσει να ορίσει την ιδιοφυία. Εκείνος απάντησε: «Θα γνωρίζετε ασφαλώς τον Νουρέγιεφ. Έχετε προσέξει ότι όταν επιχειρεί ένα άλμα στον αέρα κάνει πολλή ώρα να επιστρέψει στο έδαφος;».

Η επιστήμη της Ιστορίας διαμορφώνει τις εθνικές συνειδήσεις και, ως εκ τούτου, δεν αποτελεί έναν απλό εμπλουτισμό γνώσεων, αλλά κατάταξη και ερμηνεία των γεγονότων. Κλάδο της Ιστορίας αποτελεί η Στρατιωτική Ιστορία. Αν η πρώτη, όπως προαναφέρθηκε, διαμορφώνει την εθνική συνείδηση, η δεύτερη κάνει ακριβώς το ίδιο στη στρατιωτική συνείδηση των στελεχών του στρατού. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα η Στρατιωτική Ιστορία-Ανάλυση των Στρατιωτικών Επιχειρήσεων διδάσκεται μόνο στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και αποτελεί μάδημα ταυτότητα του προγράμματός της.

Οι απόψεις των αρχαίων Ελλήνων σχετικά με τον θάνατο κέντριζαν πάντοτε το ενδιαφέρον των μελετητών. Μεγάλο μέρος των ευρημάτων που εκτίθενται στα μουσεία προέρχεται από τάφους, ενώ αρκετά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης συνδέονται με την ταφή των νεκρών. Ο θάνατος ως πανανθρώπινη εμπειρία συνδέει την αρχαιότητα με το σήμερα. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία συνδυαστική μελέτη του θέματος, συνδέοντας τα αρχαιολογικά με τα φιλολογικά δεδομένα. Επικεντρώνεται στην Αθήνα κυρίως κατά τους κλασικούς χρόνους, λόγω του πλούτου των αρχαίων κειμένων και αρχαιολογικών ευρημάτων που υπάρχουν για την συγκεκριμένη πόλη-κράτος, γεγονός που επιτρέπει την διεξοδική μελέτη και πληρέστερη παρουσίαση του θέματος. Στόχος του είναι να προσφέρει στον αναγνώστη μία όσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικόνα για τον θάνατο και την ταφή στην κλασική Αθήνα, αξιοποιώντας όλα τα σχετικά αρχαιολογικά δεδομένα και τα αρχαία κείμενα. Κεντρικοί άξονες της μελέτης είναι οι απόψεις των Αθηναίων για τον θάνατο και τους νεκρούς, η τελετή της ταφής και τα έθιμα της, το πένθος και ο θρήνος, η λατρεία των νεκρών, η ταφική τέχνη, και η στάση της δημοκρατικής Αθήνας απέναντι στον θάνατο. Το βιβλίο αυτό αποδίδεται στο αναγνωστικό κοινό με την ελπίδα να αποδειχθεί χρήσιμο σε άλλους μελετητές, αλλά και να βοηθήσει τους μη ειδικούς να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο οι Αθηναίοι του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα αντιμετώπιζαν το πανανθρώπινο ζήτημα του θανάτου, του πόνου της απώλειας, και του φόβου για το άγνωστο.

Η συλλογή κειμένων που συγκροτεί τον τόμο παρουσιάζει ιστορίες από την καθημερινή ζωή των δούλων στην αρχαιότητα. Με τη μεγάλη της ποικιλία δίνει στους αναγνώστες την ευκαιρία να ξεφύγουν από μια αφηρημένη και γενική αντίληψη της δουλείας και να έρθουν σε επαφή με τις εμπειρίες και τις τύχες συγκεκριμένων δούλων. Οι επιλεγμένες αφηγήσεις είναι αναμφίβολα γοητευτικές· αλλά εικονογραφούν ταυτοχρόνως με παραδείγματα την καταπίεση, την εκμετάλλευση αλλά και την αντίσταση στον θεσμό της δουλείας.

Η πρώτη βιογραφία που αφηγείται τη γοητευτική ιστορία της Εύας Πάλμερ-Σικελιανού (1874-1952), Αμερικανίδας ηθοποιού, σκηνοθέτριας, συνθέτριας και υφάντρας, γνωστής κυρίως για την προσπάθειά της να αναβιώσει το ελληνικό πνεύμα με τις Δελφικές Εορτές. Όπως αποκαλύπτει η Άρτεμις Λεοντή, το πιο σημαντικό έργο της Πάλμερ ήταν η αναβίωση, στην καθημερινότητά της, της αρχαίας ελληνικής ζωής. Για μισό αιώνα σχεδόν, ντ υμένη με υφασμένες από την ίδια αρχαιοπρεπείς χλαμύδες και σανδάλια, προσπάθησε να κάνει τη σύγχρονη ζωή πιο ελεύθερη και πιο όμορφη, μέσα από μια δημιουργική σύνδεση με την αρχαιότητα.

Στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, τον πολίτη και την πόλιν τούς συνδέει ένας δεσμός ζωτικός: η συλλογικότητα προστατεύει το άτομο και διαμορφώνει τις ευρύτερες προϋποθέσεις ώστε αυτό να ευημερήσει, και το άτομο στηρίζει και προάγει την ευημερία της συλλογικότητας. Η φιλοπατρία, η έννοια του χρέους, η φιλοτιμία, μα και η υστεροφημία, είναι στοιχεία που συγκροτούν μεταξύ άλλων το πολιτειακό ιδεώδες του Αθηναίου και προβάλλονται συστηματικά στον δημόσιο λόγο των φιλοσόφων, των ρητόρων και των πολιτικών.

Την πιο όμορφη αναδιήγηση της Ιλιάδας από την πλευρά του “άσημου” και “ασήμαντου” Πατρόκλου προσφέρει η ειδικευμένη στις κλασικές ελληνικές σπουδές συγγραφέας Madeline Miller στο βιβλίο της με τίτλο “Το τραγούδι του Αχιλλέα”. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2013 και γνώρισε-δικαίως- μεγάλη επιτυχία. Σήμερα επανεκδίδεται από τις εκδόσεις Διόπτρα σε μία επετειακή έκδοση η οποία περιλαμβάνει στο τέλος του βιβλίου και το διήγημα “Γαλάτεια” της συγγραφέως, αλλά και μία συνέντευξή της σχετικά με το έργο της. Ακόμη παρατίθεται ένας κατατοπιστικός οδηγός ανάγνωσης για το μυθιστόρημα, αλλά και το πρώτο κεφάλαιο από ένα άλλο μυθιστόρημα της συγγραφέως σχετικά με την Ελληνική Μυθολογία, την “Κίρκη”.

Το βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία του πολιτισμού που συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον τρόπο με τον οποίο ζούμε σήμερα στη Δύση. Μας ταξιδεύει σε όλη την υδρόγειο και σε τέσσερις χιλιετίες, από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του Αιγαίου της Εποχής του Χαλκού και από τους μύθους για θεούς και ήρωες έως τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η πορεία είναι μια ιστορία επινοήσεων, όπως του αλφαβήτου, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά και επανεπινοήσεων, καθώς οι Έλληνες πάντα προσαρμόζονταν σε καταστροφικές αλλαγές και έβρισκαν νέους τρόπους να επιβιώνουν και να βάζουν τη σφραγίδα τους στον κόσμο γύρω τους, ακόμη και σήμερα μέσω της ελληνικής διασποράς στις πέντε ηπείρους. (Από την έκδοση)

Δεν συνηθίζουν οι αυτοκράτορες να είναι φιλόσοφοι, κυρίως είναι πολεμοχαρείς. Ο Μάρκος Αυρήλιος όμως ήταν και αυτοκράτορας και φιλόσοφος. Έζησε ανάμεσα στο 121-180 π.Χ. και είχε εξαιρετική παιδεία, την οποία έλαβε από Έλληνες και Ρωμαίους ρήτορες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ηρώδης ο Αττικός. Ήταν οπαδός της Στωικής φιλοσοφίας, εκείνης που για 600 χρόνια, 300 π.Χ. – 300 μ.Χ., παρηγόρησε τους απλούς ανθρώπους. Ο Ζήνων, ο Κλεάνθης και ο Χρύσιππος ήταν με τη σειρά οι εκπρόσωποι του στωικισμού, του οποίου τα διδάγματα, έτσι όπως είχαν πια διαμορφωθεί στα χρόνια του Μάρκου Αυρήλιου, πέρασαν στο έργο του με τον τίτλο Εις εαυτόν.

Η οξύτητα με την οποία εμφανίζεται για πρώτη φορά σήμερα στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού η κλιματική κρίση εκδηλώνεται πλέον ως διασάλευση της φυσικής ισορροπίας και ως ορατός κίνδυνος οικολογικής καταστροφής.Ο μύθος του βασιλιά Ερυσίχθονα είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Φωνή της Γης, το οποίο ανοίγει μία συζήτηση με τα παιδιά για τα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος.Πρόκειται για μύθο της ελληνικής μυθολογίας που αναφέρεται σε έναν αχόρταγο και πλεονέκτη βασιλιά, που θυμίζει τον σύγχρονο ανικανοποίητο άνθρωπο.

Στο βιβλίο αυτό, οργανωμένο εν είδει αλφαβητικά καταχωρισμένων λημμάτων, καταγράφονται κοινόχρηστες λέξεις της αγγλικής γλώσσας οι οποίες καταδεικνύουν την επιρροή που τα Αρχαία Ελληνικά άσκησαν σε αυτήν. Επίσης, παρουσιάζεται με ευσύνοπτο τρόπο η ετυμολογική προέλευση και η σημασιολογική εξέλιξη των λέξεων, όπως και η διαδρομή που αυτές ακολούθησαν, συχνά μέσω της Λατινικής ή άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών, μέχρι την ένταξή τους στα Αγγλικά. Το βιβλίο αναδεικνύει τη σημασία της ελληνικής γλώσσας για τη δημιουργία νεολογισμών, που αργότερα πέρασαν ως αντιδάνεια στα Νέα Ελληνικά. Αυτές οι λέξεις συνιστούν ένα ενδεικτικό και διαφωτιστικό δείγμα για το βαθύ αποτύπωμα που τα Αρχαία Ελληνικά έχουν αφήσει στην αγγλική γλώσσα, τη σύγχρονη lingua franca, όχι μόνο στο πλαίσιο των Επιστημών, οι οποίες βρίθουν από νεολογισμούς που συνιστούν σύνθεση ελληνικών λέξεων, αλλά και στο καθημερινό λεξιλόγιο.

«...Στόχος μου ήταν να μεταφέρω τα λόγια του Επίκουρου και των μαθητών του στον σημερινό άνθρωπο που συλλογάται ελεύθερα, στον επιστήμονα, στο μορφωμένο αλλά και τον απλό άνθρωπο που δεν αρκείται στην μιζέρια της καθημερινότητας και θέλει να ξεφύγει από το κοπάδι, για να καταφύγει σε μια πνευματική όαση ευδαιμονίας. Αυτός είναι και ο λόγος που αντιδιαστέλλω με την γραφή στο βιβλίο αυτό τη ζωή της αφροσύνης και της κενολογίας με την Ζωή της φρόνησης και της Επικούρειας φιλοσοφίας. Ο πυρήνας του βιβλίου, βέβαια, είναι οι γεμάτες σοφία γνώμες («Δόξαι») του Επίκουρου και των οπαδών του. Ελπίζω οι φράσεις αυτές να μιλήσουν στον νου και στην καρδιά κάθε αναγνώστη και αναγνώστριας, όπως μίλησαν και σε μένα, προτρέποντάς με να τις μεταγράψω στο μικρό αυτό βιβλίο...»Η Τέχνη της Ευδαιμονίας. Η Επικούρεια φιλοσοφία είναι η ενοποιητική βάση όλων των κύριων χαρακτηριστικών του σύγχρονου κοσμικού Ανθρωπισμού, τα οποία είναι η φυσιοκρατία, η φιλανθρωπία, η ηθική φιλοσοφία που βασίζεται στην αξία κάθε ατόμου λόγω της ανθρώπινης φύσης του, η ελευθερία επιλογής που περιλαμβάνει την ελευθερία θρησκευτικής έκφρασης, η δικαιοσύνη ως κοινωνικό συμβόλαιο, η ποιότητα ζωής και η ευτυχία όλων των ανθρώπων ως ο βασικός στόχος της ανθρωπότητας.