Στον Αισχύλο ανάγεται μάλλον και η θεματική σύνδεση τριών δραμάτων στο μεγάλο σχήμα της τριλογίας, ενώ παλιότερα έλειπαν τέτοιου είδους συνδετικά μοτίβα στο εσωτερικό των δραμάτων. Αυτή η θεματική σύνδεση του έδωσε την ευκαιρία να μπορέσει να παραστήσει αλυσιδωτά τα πεπρωμένα περισσότερων γενεών στη σειρά. Επίσης, καινοτόμησε και στις δευτερεύουσες θεατρικές συμβάσεις, όπως η αμφίεση των υποκριτών και των χορευτών καθώς και η σκηνική διακόσμηση. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι και τα περισσότερα σκηνικά μηχανήματα υπήρξαν δικές του επινοήσεις, ενώ αναλάμβανε ο ίδιος και την εκπαίδευση του Χορού στον οποίο δίδαξε πολλά σχήματα ορχηστρικά που ο ίδιος εφεύρε. Ο Αισχύλος όμως ήταν και υποκριτής· άλλωστε στα πρώτα βήματα της τραγωδίας υπήρχε ένας μόνο, ηθοποιός, ο ποιητής. Τον 6ο π.Χ. αιώνα ποιητές και υποκριτές ταυτίζονταν. Ο Αριστοτέλης (Ποιητική 4) μας πληροφορεί ότι ο Αισχύλος αύξησε τον αριθμό των ηθοποιών σε δυο και ο Σοφοκλής σε τρεις. Ο ποιητής δεν είχε πια υποχρέωση να «παριστάνει». Μαθαίνουμε ότι ο Σοφοκλής έπαψε να «παριστάνει» εξαιτίας της αδύνατης φωνής του, αν και έπαιξε τη λύρα σε ένα από τα έργα του, και λέγεται ότι ενθουσίασε τους θεατές παίζοντας τόπι στο ρόλο της Ναυσικάς. Δεν αποκλείεται βέβαια οι αλλαγές στη διοργάνωση των Διονυσίων να είχαν αποθαρρύνει τη συμμετοχή των ποιητών με την ιδιότητα και του υποκριτή. Το 449 π.Χ. μάλιστα καθιερώθηκε και βραβείο ηθοποιίας και έκτοτε το όνομα του υποκριτή αναφερόταν μαζί με το όνομα του ποιητή και του χορηγού στις επιγραφές. Έτσι ξεκίνησε το επάγγελμα του ηθοποιού το οποίο μέσα σε λίγες δεκαετίες κυριάρχησε στο θέατρο.
Ο δραματικός ποιητής ήταν πολύ περισσότερα από όσα είναι σήμερα ο συγγραφέας ενός θεατρικού έργου· ήταν σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιός, χορογράφος, ακόμα και μουσικός. Όλο αυτό το ταλέντο τού επέτρεπε να χειρίζεται με άνεση κάθε θεατρικό μέσο που θα μπορούσε να διευκολύνει στη σύλληψη του θέματός του. Για τον Αισχύλο μάλιστα ξέρουμε επιπλέον ότι συνήθιζε να διατηρεί μακροχρόνια προσωπική επαφή με θεατρικούς συνεργάτες της επιλογής του. Μια αρχαία βιογραφία μας έσωσε μάλιστα και ονόματα: Κλέανδρος ονομαζόταν ο πρώτος υποκριτής πλάι στον Αισχύλο, ενώ αργότερα προστέθηκε και ο Μυννίσκος. Οι πρωταγωνιστές διαγωνίζονταν κι αυτοί μέσα από τα δράματα και κρίνονταν από το κοινό όπως οι ποιητές. Φαίνεται πάντως ότι το πέρασμα ενός ποιητή από την υποκριτική ήταν και φυσικό και αναγκαίο· έτσι έγινε με τον Αισχύλο και το Σοφοκλή ή το γιο του Αισχύλου, τον Ευαίωνα, που κάποιες μαρτυρίες τον φέρουν να έχει υποδυθεί τον Περσέα στην Ανδρομέδα του Σοφοκλή.
Αποσπάσματα από το βιβλίο Αισχύλος Πέρσες